επίβαση

η (AM ἐπίβασις) [επιβαίνω]

βάτεμα, οχεία

αρχ.-μσν.

1. άφιξη, είσοδος

2. η επιφάνεια στην οποία στηρίζονται τα πόδια για να σταθεί ή να βαδίσει κάποιος («ὁ τιθεὶς νέφη τὴν ἐπίβασιν αὐτόν», ΠΔ)

3. η κάθοδος τού Χριστού στον Άδη

μσν.

αντικανονική άνοδος σε αρχιερατικό θρόνο

αρχ.

1. επιβίβαση

2. άνοδος σε αξίωμα

3. διάβαση, πέρασμα

4. πλημμυρίδα

5. προσέγγιση, προσπέλαση

6. εισβολή

7. στήριξη ενός αντικειμένου σε κάτι άλλο

8. βάση για εξόρμηση

9. λαβή, βάση για επιβουλή, πάτημα για να κάνει κάποιος κακό

10. φρ. «κατ' ἐπίβασιν» — βαθμηδόν.